Από το 1997-98, που άρχισε να διαφαίνεται η πρόθεση του Υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει σε μια εκπαιδευτική αλλαγή, άνοιξε μια έντονη συζήτηση γύρω από το περιεχόμενό της και τις στοχεύσεις της, η οποία ξέφυγε αρκετές φορές από τα πλαίσια μιας απόλυτα λογικής επιστημονικής αντιπαράθεσης και ξεστράτισε σε ιδεολογικώς περιχαρακωμένες αντιπαραθέσεις. Καθώς σήμερα (Απρίλιος 2007) βρισκόμαστε στο τέλος ενός κύκλου με την ολοκλήρωση της έκδοσης και την εισαγωγή στα σχολεία των καινούργιων βιβλίων, επιχειρείται με την παρούσα εισήγηση μια ψύχραιμη ―ελπίζω― αποτίμηση της νέας πραγματικότητας μέσα από συγκεκριμένα ερευνητικά δεδομένα.
Μετά από κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις και την κατάθεση χρονολογικών στοιχείων που αφορούν την έκδοση και αναθεώρηση του (Δ)ΕΠΠΣ εξετάζονται τα νέα εγχειρίδια του δημοτικού σχολείου υπό δύο από τις θεμελιώδεις αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται το ΔΕΠΠΣ, τη διαθεματικότητα και την κειμενοκεντρικότητα.
Για τη διαθεματικότητα χρησιμοποιήθηκαν τα εγχειρίδια της Γ’ και της Ε’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου με στόχο να διαπιστωθεί
oα. ποια μεθοδολογία προτείνει το Βιβλίο του Δασκάλου στους εκπαιδευτικούς αναφορικά με το χειρισμό της διαθεματικής προσέγγισης,
oβ. πόσες και ποιες ασκήσεις ή δραστηριότητες έχουν διαθεματικό ή και διαθεματικό χαρακτήρα, και
oγ. πώς παρουσιάζεται συγκριτικά το όλο γλωσσικό υλικό των δύο τάξεων, Γ’ και Ε’, ήτοι: Βιβλίο Δασκάλου – Μεθοδολογικές οδηγίες (ΒΔ), Βιβλίο Μαθητή (ΒΜ) και Τετράδιο Εργασιών (ΤΕ).
Για την κειμενοκεντρικότητα η εργασία επιχειρεί
oνα καταγράψει ποια και πόσα είδη λόγου και τύποι κειμένων περιλαμβάνονται στα νέα εγχειρίδια γλωσσικής διδασκαλίας,
oνα ερευνήσει τον τρόπο αξιοποίησης και διδασκαλίας τους, και
να εντοπίσει ομοιότητες και διαφορές ως προς τους δύο προαναφερόμενους στόχους μεταξύ των υπό μελέτη εγχειριδίων, θέλοντας έτσι να διαπιστώσει τον τρόπο με τον οποίο αυτά υλοποιούν τον «ενιαίο» χαρακτήρα του Προγράμματος Σπουδών.