Σχετικά πρόσφατα για το ελληνικό νηπιαγωγείο εκπονήθηκε νέο Πρόγραμμα Σπουδών, το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών (ΔΕΠΠΣ) (Φ.Ε.Κ. 304/2003). Στη συνέχεια, με βάση αυτό, συγγράφηκαν τα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (ΑΠΣ) των επί μέρους γνωστικών αντικειμένων. Ειδικότερα, το Αναλυτικό Πρόγραμμα της Γλώσσας για το Νηπιαγωγείο βασίζεται κυρίως στη θεωρία του αναδυόμενου γραμματισμού, η αξία διερεύνησης του οποίου είναι σημαντική για τη βελτίωση της γλωσσικής διδασκαλίας.
Ο ρόλος των νηπιαγωγών είναι αυτονόητα σπουδαίος (και) όσο αφορά τη γλωσσική διδασκαλία στο νηπιαγωγείο. Η διερεύνηση των γνώσεων, των αντιλήψεων και των πρακτικών των νηπιαγωγών σε θέματα γλώσσας, στοιχεία που πηγάζουν από το δικό τους πολιτισμικό πλαίσιο, είναι πρωταρχικής σημασίας, επειδή σύμφωνα με τη θεωρία του αναδυόμενου γραμματισμού επηρεάζει καθοριστικά την ανάδυση και ανάπτυξη του γραμματισμού των μικρών παιδιών.
Η παρούσα εργασία επιχειρεί να αποτυπώσει τις πρακτικές που εφαρμόζουν οι νηπιαγωγοί κατά τη γλωσσική διδασκαλία και να διερευνήσει τη σχέση τους με τις κατά δήλωση πρακτικές τους και τη θεωρία του αναδυόμενου γραμματισμού.