Αρχείο μηνός Ιανουάριος 2012

In the present paper, we analyze how a popular Greek TV series mediates the urban vs. rural dipole through the construction of contrasting female identities. Despite the wealth of sociolinguistic studies on gender identity construction in interpersonal settings, limited research has been directed to mediated contexts (e.g. Behm 2009). Drawing upon the “identities in interaction” sociocultural linguistic model of Bucholz & Hall (2005) plus the ethnomethodological tool of “Membership Categorization Analysis” (Sacks 1992), the analysis indicates that the TV series constructs a rather schematic construction of the world by conflating the Membership Categorization Devices of “gender” and “geography”. Specifically, the category of “traditional woman”, as incarnated by the villager Stavroula, is contrasted to that of “progressive woman”, as represented by the “Athenian” Hara. Rurality is negatively associated with conservatism and oppression of women, while urbanity is attached to the positive values of progress and female emancipation. Consequently, the TV series seems to echo the naturalized binary opposition between “rural”/ “provincial” vs. “urban”/ “cosmopolitan” knitted to the construction of modernity (Bauman & Briggs 2003). However, it rather negotiates this dipole, being placed into a late modern socio-cultural context. The male protagonist and mayor of the village where the plot revolves is represented as being hostile towards urban modernity. Moreover, Hara is depicted through the category of “city person”, who holds a distorted and idealistic view of rurality, characterizing post-industrial urban people with no experience of rural life (the “rural idyll”: Cloke & Milbourne 1992). At stylistic level, the TV series does not depict, as probably expected, a straightforward relationship between rural (traditional) female identities and feminine speech style on the one hand, and urban (progressive) female identities and masculine style of talk on the other, but treats the two symbolic resources as forming a stylistic continuum along which TV characters are positioned during the display of their gender identities in specific fictional contexts. The contrasting gender identities are further constructed through other sociolinguistic resources, including specialized lexis of foods and drinks in English, Italian and French (category of “modern woman of the city”) vs. terminology of pests (category of “traditional woman of the country”).

Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση μιας διδακτικής πρότασης που θα ανταποκρίνεται στις βασικές παιδαγωγικές αρχές της ερευνητικής εργασίας και θα είναι σύμφωνη με το γενικότερο πνεύμα των ερευνητικών εργασιών και των νέων προγραμμάτων σπουδών. Προτείνουμε τη δημιουργία ενός «Εννοιολογικού Λεξικού», για να βοηθηθούν οι καθηγητές στην υλοποίηση της Ερευνητικής Εργασίας, ώστε να συντελέσουν αποτελεσματικά στην ενεργό συμμετοχή των μαθητών στη διαδικασία της μάθησης. Αν στην εκπαίδευση η γλώσσα αποτελεί αντικείμενο διδασκαλίας και παράλληλα μέσο συγκρότησης της ιδιαιτερότητας των διδακτικών αντικειμένων αλλά και μέσο διδασκαλίας, η συμμετοχή των μαθητών στη δημιουργία ενός εννοιολογικού λεξικού, θα τους φέρει σε επαφή με αυτήν σε όλες της τις διαστάσεις, ενθαρρύνοντάς τους να συμμετέχουν στην κατασκευή των δικών τους νοημάτων και να μαθαίνουν αυτόνομα.

Εννοιολογικό λεξικό

Στο πλαίσιο της αξιοποίησης των ΤΠΕ στην εκπαίδευση σχεδιάσαμε και εφαρμόσαμε ένα μαθητοκεντρικό  διδακτικό σενάριο για το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας της Α΄ Γυμνασίου με αξιοποίηση της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας και του Web Quest με θέμα τη δημιουργία ενός πολυτροπικού κειμένου για την περιβαλλοντική οργάνωση «Αρκτούρος». Βασικός σκοπός της παρούσας εργασίας είναι μέσα από την αξιολόγηση της πειραματικής εφαρμογής του συγκεκριμένου διδακτικού σεναρίου να διερευνηθούν ο βαθμός αποδοχής του από τους μαθητές, η αποτελεσματικότητά του ως προς τη μάθηση καθώς οι απόψεις των μαθητών σχετικά με την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας της Ν. Γλώσσας με χρήση ΤΠΕ με απώτερο σκοπό τη βελτίωση και τη συστηματική χρησιμοποίηση της μεθόδου αυτής στη διδασκαλία του μαθήματος.

Παρουσιάζονται τα ερευνητικά δεδομένα μιας συγκριτικής αποτίμησης δύο βιβλίων που χρησιμοποιήθηκαν ευρύτατα ως σχολικές γραμματικές μετά το 1976 και έως το 2010. Το πρώτο βιβλίο είναι η γνωστή «Νεοελληνική γραμματική. Αναπροσαρμογή της μικρής νεοελληνικής γραμματικής» του Μανόλη Τριανταφυλλίδη και το δεύτερο ―χρονολογικά πολύ νεότερο― η «Νεοελληνική γραμματική της ε’ και στ’ δημοτικού» του Χρίστου Τσολάκη. Οι δύο γραμματικές εκδίδονται από τον ΟΕΔΒ και κυκλοφορούν μετά τη γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976 —και εξαιτίας αυτής— έως τα τέλη του 1980. Μετά το 1990 παύει ουσιαστικά η κυκλοφορία αυτής του Τριανταφυλλίδη, που μέχρι τότε ήταν το κυρίαρχο «βοήθημα» για το δάσκαλο του δημοτικού σχολείου, καθώς επανεκδίδεται και μοιράζεται «ως βιβλίο αναφοράς για τους μαθητές» αυτή του Τσολάκη αδιάλειπτα για περίπου είκοσι χρόνια έως και το 2010.

Η παρούσα ανακοίνωση παρουσιάζει τα αποτελέσματα της σύγκρισης τριών γραμματικών της Νέας Ελληνικής γλώσσας. Σκοπός της είναι να δείξει την εξελικτική πορεία της επίσημης σχολικής γραμματικής, όπως αυτή διαγράφεται κατά και μετά τη Γλωσσοεκπαιδευτική Μεταρρύθμιση του 1976 και να παρουσιάσει/ εικάσει τους λόγους που οδήγησαν στις αλλαγές αυτές δίνοντας ταυτόχρονα και δείγματα των αλλαγών αυτών.  Συγκεκριμένα εξετάστηκαν:

Στην ανακοίνωση αυτή παρουσιάζονται τέσσερα ψηφιακά εργαλεία τα οποία προτείνονται στους εκπαιδευτικούς για χρήση στο γλωσσικό μάθημα του δημοτικού σχολείου με σκοπό την παραγωγή γραπτού λόγου. Πιο συγκεκριμένα, αφού αιτιολογείται η επιλογή των εν λόγω εργαλείων, παρουσιάζονται αναλυτικά με παραδείγματα πώς το καθένα από αυτά είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή διαφόρων κειμενικών τύπων που συναντούμε στα σχολικά εγχειρίδια. Με αφετηρία συγκεκριμένες δραστηριότητες παραγωγής γραπτού λόγου που υπάρχουν στα γλωσσικά εγχειρίδια, προτείνεται η διεκπεραίωσή τους με τη χρήση διαδικτυακών και άλλων εφαρμογών. Αυτές είναι: Storybird για την παραγωγή εικογραφημένου παραμυθιού, CAST UDL Book Builder για επιχειρηματολογικό κείμενο, Edmodo για βιογραφικό κείμενο και Family Tree Builder για οικογενειακό δέντρο και περιγραφή προσώπου.

Ψηφιακά και διαδικτυακά εργαλεία Αθήνα 2012

We have systematically recorded and evaluated the findings of the International Carrier (OECD) and Greek Research Centers (EKKE) due the mounting evidence of violence in Elementary Education reported by them. We ascertained the availability of limited research data zeroing into the visible and invisible manifestations of violence on Kindergarten girls, i.e. those not discerned by the educators trainees who do their practice in the Kindergarten environment. The team work used Kindergarten as a research field where children’s spontaneous language and behavior codes conveyed penchants to violence corresponding to established gender stereotypes. We used a 109 senior level academy student sample in repetitive semi-shaped interviews. We tried to ascertain how these future educators perceive violence and at the same time overlook it. More specifically, our questions gradually progressed from an overall definition of violence to a closer analysis of violence against girls with points of reference to gender stereotypes. Our research was two-fold, examining the “visible” and “invisible” manifestations on the one hand, and studying an inurnment like acceptance or tolerance and underestimation of the consequences of violence on the part of future educators on the other hand, the later fitting into a broader theoretical model of gender inequality. Without overlooking the significance of particularities the research conclusively resolves that the future educators’ sociological observations of “hybrid collectivity”, as well as their inconclusive interpretation-free overview of the daily routine of early childhood, do not particularly borrow from studies done on gender which seemingly operate at a mere theoretical level.

Overt and covert violence against kindergarten girls

Το Πρόγραμμα Σπουδών, αναπόσπαστο στοιχείο κάθε εκπαιδευτικής αλλαγής, αποτελεί για τον εκπαιδευτικό της τάξης ένα δεσμευτικό εν πολλοίς και σε κάθε περίπτωση ένα καθοδηγητικό κείμενο, με βάση το οποίο οργανώνει τον ετήσιο αλλά και τον καθημερινό του προγραμματισμό, προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Με την έννοια αυτή το Πρόγραμμα Σπουδών πρέπει να περιγράφει με ενάργεια τους στόχους που επιδιώκονται μέσα από το συγκεκριμένο διδακτικό αντικείμενο και με τη μεθοδολογία που προτείνεται, να δίνει πληροφορίες για τις θεωρητικές αρχές πάνω στις οποίες στηρίζονται οι προτεινόμενες επιλογές και γενικά να εμπνέει ασφάλεια και σιγουριά. Όταν όμως δεν πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, δημιουργείται σύγχυση και ανασφάλεια στον εκπαιδευτικό που θα στηριχτεί πάνω του.