H ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ –αδιαμφισβήτητη για κάθε γλώσσα– με τις πολλές της διαστάσεις απασχόλησε και απασχολεί γλωσσολόγους και παιδαγωγούς. Μία από τις πιο παλιές και γνωστές της εκφάνσεις είναι η γεωγραφική, γνωστή και ως οριζόντια διαλεκτική ποικιλία. Οι διάλεκτοι, την αξία και τη σημασία των οποίων για την ολοκληρωμένη μελέτη κάθε γλώσσας οι ειδικοί επιστήμονες εξαίρουν με ιδιαίτερη έμφαση, δεν αντιμετωπίσθηκαν πάντα και παντού με την ίδια προσοχή και ευαισθησία. Οι λόγοι είναι πολλοί και έχουν να κάνουν συνήθως με τη στάση που οι κοινωνίες, κάτω από τις κατά καιρούς συγκυρίες και τις γενικότερες ιδεολογικές και πολιτικές τους επιλογές, διαμόρφωναν προς την ετερότητα, υπό τις διάφορες εκδοχές της.
Τη σημερινή εποχή, παρόλη τη διαφαινόμενη ομογενοποίηση που επιχειρείται υπό την επίδραση της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και της επικράτησης του διαδικτύου, οι διάλεκτοι και η γλωσσική ποικιλία γενικά αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερα θετικό πνεύμα ως φορείς πολιτιστικών και γλωσσικών αξιών. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται σε γλωσσοδιδακτικό επίπεδο η Παιδαγωγική του Κριτικού Γραμματισμού με τις διάφορες εκδοχές της (πρβλ. την Παιδαγωγική του Γραμματισμού Βάσει των Κειμενικών Ειδών της Σχολής του Σίδνεϊ και την Παιδαγωγική των Πολυγραμματισμών), τοποθετούμενη απολύτως θετικά έναντι της γλωσσικής / διαλεκτικής ποικιλότητας και ενσωματώνοντάς την δημιουργικά στα προγράμματα γλωσσικής διδασκαλίας.
Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζονται εδώ οι εμπειρίες από μία διδακτική απόπειρα αξιοποίησης της γεωγραφικής γλωσσικής ποικιλίας στο γυμνάσιο.
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: γλωσσική ποικιλότητα, διδακτική της γλωσσικής ποικιλίας, Παιδαγωγική του Κριτικού Γραμματισμού.