Η αρχική απλουστευτική αντίληψη που επικρατούσε για την παγκοσμιοποίηση ήταν ότι προκαλεί μόνο πρακτικές ομογενοποίησης. Έχει διαπιστωθεί, ωστόσο, ότι ο κίνδυνος οικονομικής ─ και ιδιαίτερα πολιτισμικής ─ ομογενοποίησης μπορεί να δημιουργήσει και τάσεις απόκλισης, ενθαρρύνοντας την επιβεβαίωση της τοπικότητας.
Στην παρούσα εργασία, εξετάζουμε τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζονται οι τοπικότητες μέσα από την τηλεοπτική προβολή γεωγραφικών διαλέκτων της ελληνικής. Η ελληνική τηλεόραση φαίνεται να βρίσκεται (και) σε ένα στάδιο ‘έμφασης της τοπικότητας’, δεδομένου ότι την περίοδο συλλογής του δείγματος (Οκτώβριος-Νοέμβριος 2006) προβάλλονταν έξι εβδομαδιαίες τηλεοπτικές σειρές, στις οποίες χρησιμοποιούνταν κάποια γεωγραφική διάλεκτος (π.χ. Της Αγάπης Μαχαιριά, Τύχη Βουνό, Επτά Θανάσιμες Πεθερές).
Κάνοντας μια σκιαγράφηση των ντοπιολαλιών που χρησιμοποιούν οι τηλεοπτικοί χαρακτήρες των σειρών (αριθμός και σημειολογικό προφίλ ομιλητών, συχνότητα και περίσταση χρήσης, γλωσσικά στοιχεία διαλέκτων), διαπιστώνεται ότι η τοπικότητα δεν κατασκευάζεται μόνο ως δυναμικό, αλλά συχνά ως πάγιο ή και τυχαίο στοιχείο της ταυτότητας του ομιλητή. Επίσης, σε σημειολογικό επίπεδο, οι ομιλητές των διαλέκτων απεικονίζονται ως ‘ακραίοι’ ή/και ‘γραφικοί’.
Συμπερασματικά, η τηλεοπτική αναπαράσταση των γεωγραφικών διαλέκτων συμβάλλει σε γενικές γραμμές στη συγκρότηση μιας κοινής νεοελληνικής ταυτότητας, μέσα από την έμφαση στις τοπικές γλωσσικές ‘ιδιαιτερότητες’. Η προβολή αυτής της γλωσσικής ετερογένειας είναι, ωστόσο, επιλεκτική και φαίνεται τελικά ότι οδηγεί στη διαμόρφωση του δίπολου ‘Εμείς’ (π.χ. κρητική διάλεκτος) και οι ‘Άλλοι’ (ποντιακή διάλεκτος).