Οι παροιμίες «είναι τα σοφά κληρονομήματα των αιώνων, που με φραστική συντήρηση παραδίδονται από τη μια γενιά στην άλλη διδάσκοντας την εμπειρία τους και δίνοντας έτοιμους τύπους αλληγορίας και παρομοίωσης, που χρειάζονται για να στηρίζουν ή να τεκμηριώνουν το λαϊκό λόγο». Οι παροιμίες αποτελούν αρχαιότατο πολιτιστικό κεφάλαιο με συνεχώς αυξανόμενο μέγεθος με την πάροδο του χρόνου σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, συνιστούν τη συσσωρευμένη κοινωνική πείρα και ένα από τα πολυτιμότερα παραδοσιακά στοιχεία κάθε λαού. Το υλικό των παροιμιών αντλείται από πολλές και ποικίλες πηγές με κυριότερη τη λαϊκή έμπνευση και τη θυμοσοφία. Η μορφή με την οποία εκφράζεται μια παροιμία παρουσιάζει επίσης μεγάλη ποικιλία: μπορεί να είναι αποφθεγματική, ερωτηματική, διαλογική, απαγορευτική, ή αλληγορική. Η μελέτη των παροιμιών αναδεικνύει την ψυχοσύνθεση του λαού που τις δημιούργησε, τον τρόπο ζωής του, τα ιδανικά του, τις ηθικές και πνευματικές του αξίες, τις ενασχολήσεις της καθημερινής του ζωής, τη δεισιδαίμονα διάθεσή του, τον ειρωνικό και ευτράπελο τόνο του· τελικά, τη ζωή και την ψυχή των περασμένων εποχών και πολιτισμών.
Η Λαογραφία, επιστήμη που παρακολουθεί και ερμηνεύει τις πνευματικές, ψυχικές και (καλλι)τεχνικές εκδηλώσεις της ζωής του λαού, ασχολείται και με το παιδί ως πρόσωπο κυρίως και όχι ως ηλικιακή κατηγορία. Αντικείμενο της έρευνας αυτής είναι η μελέτη των συμβολικών και κοινωνικών αναπαραστάσεων της παιδικής ηλικίας μέσα από παροιμίες και γνωμικά. Εξετάζεται ο ρόλος του παιδιού και η σχέση του με τη λαογραφία και την οικογένεια καθώς επίσης και ο σημαντικός ρόλος της διαπαιδαγώγησης και της ευθύνης των γονέων απέναντι στα παιδιά τους. Ακόμη προβάλλεται η παιδική ηλικία ως ένας από τους σπουδαιότερους συνεχιστές των λαϊκών εθίμων και παραδόσεων.
Συμβολικές και κοινωνικές αναπαραστάσεις σε παροιμίες και γνωμικά