Η έννοια κείμενο έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια αντικείμενο εκτεταμένου επιστημονικού προβληματισμού, ο οποίος οδήγησε στη συγκρότηση θεωρητικών απόψεων για διαφορετικά “κειμενικά είδη”. Η συνεισφορά του αναδυόμενου γραμματισμού, της κοινωνικής δομητικής προοπτικής και της γνωστικής ψυχολογίας στην προσέγγιση των κείμενων είναι σημαντική, γιατί δίνει έμφαση στις γλωσσολογικές και κοινωνικές διαδικασίες, που είχαν αγνοηθεί προηγουμένως, καθώς και στις νοητικές διεργασίες. Ο γραπτός λόγος συνδέεται εξαρχής με τη θεμελιώδη λειτουργιά του, την επικοινωνία, και τα κείμενα αποτελούν τη βασική μονάδα επικοινωνίας.
Το πρώτο και θεμελιώδες κείμενο το οποίο συμβάλλει στην ανάπτυξη της γραφής και της ανάγνωσης είναι το κύριο όνομα του παιδιού. Η αντίληψη αυτή, που κυριαρχεί σε όλες τις κουλτούρες και σε όλα τα κοινωνικο- οικονομικά επίπεδα, δε θεωρείται εντελώς μη αναμενόμενη, καθώς οι περισσότεροι γονείς των παιδιών προσχολικής ηλικίας τα μαθαίνουν να γράφουν το όνομά τους.
H παρούσα εργασία επιχειρεί α) να τεκμηριώσει θεωρητικά τη σπουδαιότητα της γραφής του ονόματος και β) να διερευνήσει τη σχέση του ονόματος με δεξιότητες αναδυόμενου γραμματισμού (π.χ. αλφαβητική γνώση, φωνολογικές δεξιότητες, γραπτή έκφραση κ.λπ.).
Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων προκύπτει ότι η γραφή του ονόματος των νηπίων αφενός είναι ένας αναπτυξιακός δείκτης, αφετέρου η συστηματική ενασχόληση του παιδιού με το όνομά του αποτελεί ένα ιδανικό πεδίο καλλιέργειας δεξιοτήτων αναδυόμενου γραμματισμού.