Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά και στον ελληνικό χώρο γίνονται διδακτικές προτάσεις και έρευνες (Κασκαμανίδης & Ντίνας 2004, Ντίνας & Ζαρκογιάννη 2009, Τσιπλάκου & Χατζηιωάννου 2010, Παπαζαχαρίου, Φτερνιάτη, Αρχάκης & Τσάμη, 2013, Μαρωνίτη & Στάμου, 2015, Αθανασιάδης, 2016), οι οποίες εστιάζουν στη διδακτική αξιοποίηση των γλωσσικών ποικιλιών. Τα ισχύοντα αναλυτικά προγράμματα, το ΔΕΠΠΣ (Υ.Α. Γ2/21072β, ΦΕΚ 304 – Β/13-03-03, 2003) και το ΑΠΣ (2011) υποστηρίζουν τη γλωσσική ποικιλότητα και πρεσβεύουν ότι σκοπός του νηπιαγωγείου είναι να βοηθήσει τα νήπια να αποκτήσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερο βαθμό επικοινωνιακής ικανότητας και γλωσσικού-κριτικού γραμματισμού (ΑΠΣ, 2011:205). Ωστόσο, αν και υπάρχει το θεωρητικό πλαίσιο, η διδασκαλία των γλωσσικών ποικιλιών απουσιάζει από το ελληνικό νηπιαγωγείο. Οι διδακτικές «απόπειρες» που έχουν γίνει ως τώρα στον ελληνικό χώρο αφορούν στην πρόταση και εφαρμογή προγραμμάτων γλωσσικής ποικιλότητας σε παιδιά πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το νηπιαγωγείο αποτελεί έναν αχαρτογράφητο και συγχρόνως προκλητικό χώρο αναφορικά με αυτό το ερευνητικό πεδίο. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιαστεί ένα πρόγραμμα κριτικού γραμματισμού αναφορικά με τη γλωσσική ποικιλότητα, το οποίο σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε σε παιδιά νηπιαγωγείου, με σκοπό την ανάπτυξη της κριτικής γλωσσικής επίγνωσης και ειδικότερα ότι οι γλωσσικές ποικιλίες (γεωγραφικές, κοινωνικές, λειτουργικές) αποτελούν ζωντανό κομμάτι της ελληνικής γλώσσας. Κάνοντας μία σύντομη αποτίμηση της παρέμβασής μας, θα λέγαμε ότι αυξήθηκε η κοινωνιογλωσσική επίγνωση των παιδιών και ότι τα παιδιά δείχνουν να αποδέχονται τη γλωσσική ετερογένεια ως κάτι φυσικό, αν και έχουν ήδη σχηματίσει στερεοτυπικές αντιλήψεις αναφορικά με τις γλωσσικές ποικιλίες.
Λέξεις-κλειδιά
Γλωσσική ποικιλότητα, κριτικός γραμματισμός, MME, Νηπιαγωγείο