Τίτλος:
«Πράξη και διδασκαλία της Δημιουργικής Γραφής στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα»
Στοιχεία Έκδοσης:
Πρακτικά Ε’ Επιστημονικού Συνεδρίου «Συνέχειες, ασυνέχειες, ρήξεις στον ελληνικό κόσμο (1204-2014), οικονομία, κοινωνία, ιστορία, λογοτεχνία», Θεσσαλονίκη, 2-5 Οκτωβρίου 2014, Α, σελ. 801-822. Αθήνα: Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών (European Society of Modern Greek Studies)
http://www.eens.org/EENS_congresses/2014/kotopoulos_triantafyllos.pdf
Περιγραφή:
Η «Δημιουργική Γραφή» προβληματίζει και μόνο ως όρος, καθώς είναι επείσακτος και διφορούμενος, προσπάθεια απόδοσης του αγγλοσαξονικού «Creative Writing». Στις μέρες μας πάντως δεν αντιμετωπίζεται απλώς ως ένα «συνώνυμο» της Λογοτεχνίας, αλλά συνιστά ένα σώμα γνώσεων και ένα σύνολο εκπαιδευτικών τεχνικών που μεταδίδουν αυτή τη γνώση και προσδίδουν στη γραφή κοινωνικό (συχνά ακόμα και ψυχοθεραπευτικό) ρόλο, απομακρύνοντάς την από την ενίοτε στείρα λογική της μοναχικής και βασανιστικής διαδικασίας. Στοχεύει δηλαδή στην «έμπρακτη μάθηση», στην άσκηση της λογοτεχνικής πρακτικής, σηματοδοτώντας ταυτόχρονα μία λογική ρήξης με τον καθιερωμένο τρόπο προσέγγισης και διδασκαλία της Λογοτεχνίας. Η ιστορία της Δημιουργικής Γραφής ξεκινά στην Αθήνα με τον Αριστοτέλη, αλλά έχει τις ρίζες της πίσω από αυτόν, καθώς το έργο του Περί Ποιητικής αποτελεί ουσιαστικά έναν ερμηνευτικό απολογισμό εκείνων των δημιουργικών πρακτικών που συνέλεξε και μελέτησε και που στο μεταξύ είχαν γίνει αποδεκτές και αριθμούσαν ήδη αρκετά χρόνια εφαρμογής. Ο Αριστοτέλης υποδεικνύει στους μαθητές του τι να αναζητήσουν και τι να αποφύγουν στην σύνθεση των ποιητικών τους δραμάτων, το αποτέλεσμα στο οποίο πρέπει να στοχεύουν τέτοια είδους κείμενα, τα μέσα που θα τους βοηθήσουν να το πραγματοποιήσουν, το πώς η επίτευξη των στόχων προσδιορίζει και καθορίζει την μορφή του δραματικού κειμένου, αλλά και ποιες ελλείψεις μπορούν να οδηγήσουν έναν δραματουργό σε μια αποτυχία. Η ανάδυση της Δημιουργικής Γραφής ως επιστημονικού κλάδου στις αρχές του 20ού αιώνα στην πανεπιστημιακή κοινότητα των Η.Π.Α. (Harvard και Iowa) πραγματοποιείται παράλληλα με τις προσπάθειες να αντικατασταθεί η ιστορική – φιλολογική και γλωσσολογική ανάλυση των λογοτεχνικών έργων από μία λογοτεχνική κριτική που να αξιολογεί τη Λογοτεχνία με όρους που αφορούν την αισθητική της ποιότητα. Την εποχή αυτή καταγράφεται η αρχή της ανόδου της Θεωρίας, η οποία αντιμετωπίζεται σταδιακά στις ανθρωπιστικές σπουδές ως lingua franca. Η Δημιουργική Γραφή διαθέτει σήμερα μία πολύ ισχυρή διεθνή παρουσία, ειδικότερα μάλιστα κατά την τελευταία εικοσαετία, έχοντας εξελιχθεί και κατοχυρωθεί στους κόλπους των σημαντικότερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του κόσμου. Όμως, παρά την κατακόρυφη αύξηση της δημοτικότητάς της και του ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται γι’ αυτήν, δεν απουσιάζουν από την ακαδημαϊκή κοινότητα αντιλήψεις που πλαισιώνουν έναν παλιομοδίτικο σκεπτικισμό. Αφορούν κυρίως τη «νομιμοποίησή» της ως επιστημονικού κλάδου και περιστρέφονται γύρω από την απλουστευτική πολεμική που αποκρυσταλλώνεται στο ερώτημα: μπορεί να διδαχτεί η «γραφή»; και το συνακόλουθό του: πρέπει να διδάσκεται; Ένας τέτοιος όμως προβληματισμός συνεχίζει ουσιαστικά τη δημόσια συζήτηση γύρω από τη Λογοτεχνία που ξεκινά από την αρχαιότητα. Φυσικό ταλέντο ή καλλιεργημένη δεξιότητα; Ή και τα δύο; Στη δική μας εργασία θα διερευνήσουμε την πράξη και τη διδασκαλία της Δημιουργικής Γραφής στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται τόσο σε επίπεδο πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (προπτυχιακά και μεταπτυχιακά μαθήματα), όσο και σε μορφές μη τυπικής εκπαίδευσης (πληθώρα δημόσιων και ιδιωτικών φορέων). Θα παραθέσουμε, στο μέτρο του δυνατού, τον τρόπο και τον τόπο διεξαγωγής των μαθημάτων, τη διάρκεια και τις μεθόδους που υιοθετούνται, καθώς και τους σκοπούς και τα μαθησιακά αποτελέσματα που επιδιώκονται, επιχειρώντας να αναδείξουμε και την ποιοτική τους διαφοροποίηση.
Κατεβάστε εδώ: Πράξη και διδασκαλία της Δημιουργικής Γραφής στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα