Αρχείο κατηγορίας Περιοδικά-Συνέδρια

The new education reform, carried out in the 1998 – 2000, introduced for the first time into the history of Greek education a corpus of curricula which included: i) clearly stated teaching principles and goals for every subject, ii) the contents of subjects divided into units, iii) the objectives that have to be fulfilled in every teaching unit in relation to the subject aims, and finally iv) the methods and the means which are necessary in order to attain the desired objectives. This corpus is called the “unified framework of curricula” and constitutes an attempt to induce a new perspective about the construction of knowledge by broadening the orientation of the teaching material and by avoiding overlapping or sterile recycling. Today, after two years of implementation of the new Language Curriculum in public preschool education, we try to elucidate the opinions, the perceptions and the attitudes of Greek preschool teachers towards the curriculum and to explore the potential of its induction in public preschool education. Our research tool was a questionnaire consisting of 56 items. The sample consisted of 250 nursery teachers. The research findings showed that nursery teachers adapted satisfactorily to the new Language Curriculum and they did not faced any particular problems during its implementation. Moreover, teachers produced appropriate teaching activities based on the directives of the Greek Pedagogical Institute and they seem to understand fully the linguistic prerequisites, which are necessary for the implementation of the new Language Curriculum.

Η ανακοίνωση αυτή επεκτείνει το περιεχόμενο της εργασίας υπ. αριθ. 50 με την παρουσίαση ενός πολιτιστικού θεσμού που λειτουργεί επικουρικά στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, το Ινστιτούτο Βιβλίου και Αναγνωσης, μια προγραμματική σύμβαση του Υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου Κοζάνης ενταγμένη στο Εθνικό Πολιτιστικό Δίκτυο Πόλεων.

Σκοπός της έρευνας είναι να διαπιστώσει πώς υλοποιείται στα νέα διδακτικά εγχειρίδια της γλώσσας Γ’ και Ε’ δημοτικού η διαθεματικότητα. Ειδικότερα επιχειρεί να καταγράψει: α. ποια μεθοδολογία -και με ποια συχνότητα- προτείνει το Βιβλίο του Δασκάλου στους εκπαιδευτικούς αναφορικά με το χειρισμό της διαθεματικής προσέγγισης, β. πόσες και ποιες ασκήσεις ή δραστηριότητες έχουν διαθεματικό ή και διαθεματικό χαρακτήρα, και γ. να παρουσιάσει συγκριτικά το υλικό των δύο τάξεων, Γ’ και Ε’.

Στο άρθρο αυτό, με αφορμή εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας με την οποία ορίζεται η ταυτόχρονη ισχύς για το σχολικό έτος 2005-2006 δύο προγραμμάτων (του 1989 και του 2001), γίνεται αντιπαραθετική σύγκριση των εν λόγω προγραμμάτων και διαπιστώνεται ότι είναι σε όλα τους διαφορετικά. Η ταυτόχρονη εφαρμογή τους μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνεται και από μικρή έρευνα μεταξύ νηπιαγωγών, οι οποίες κλήθηκαν να τα εφαρμόσουν.

Οι διαδικασίες μάθησης έχουν αλλάξει και απαιτούν παιδαγωγικούς σχεδιασμούς προσαρμοσμένους σε νέα δεδομένα. Το εκπαιδευτικό λογισμικό «Ο Οδυσσέας στο νησί των Γενεθλίων» επιχειρεί να εμπλουτίσει τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας στο νηπιαγωγείο ενσωματώνοντας τις σύγχρονες μεθοδολογικές προσεγγίσεις σ’ ένα φιλικό και ελκυστικό περιβάλλον μάθησης για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας. Συνοδεύεται από εγχειρίδιο χρήσης με υλικό υποστήριξης για τον διδάσκοντα (γνωριμία και εξοικείωση με τον υπολογιστή, ενδεικτικός τρόπος υλοποίησης των δραστηριοτήτων, τεχνικές οδηγίες) και βιβλιογραφικές και διαδικτυακές αναφορές.

Στην εισήγηση παρουσιάζονται τα στοιχεία που προέκυψαν από έρευνα που διενεργήσαμε και αφορούσε τους φορείς της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στην περιοχή της Δημοκρατίας του Καζακστάν, τους δασκάλους οι οποίοι διδάσκουν τα ελληνικά, με τις δυνατότητες και τις ανάγκες τους, καθώς και το προφίλ των μαθητών που διδάσκονται τα ελληνικά, με τις προτεραιότητες και τα κίνητρά τους για εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας.

Με το δεδομένο ότι από τη δεκαετία του ’80 εφαρμόστηκαν νέες μέθοδοι διδασκαλίας με την εισαγωγή για πρώτη φορά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα βιβλίων τα οποία αντιμετωπίζουν συνολικά το θέμα της γλωσσικής διδασκαλίας εστιάσαμε το ερευνητικό μας ενδιαφέρον στον εκπαιδευτικό της πράξης προς δύο κατευθύνσεις: α. τις απόψεις που έχει για τη διδασκαλία της γλώσσας, και β. τις διδακτικές πρακτικές που εφαρμόζει στην τάξη του. Τα δεδομένα της έρευνας προέκυψαν α) από την επεξεργασία 326 ερωτηματολόγιων που συμπλήρωσαν δάσκαλοι και δασκάλες των τεσσάρων νομών της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας (ποσοστό 20% του συνόλου των εκπαιδευτικών της Περιφέρειας), και β) από την παρατήρηση της διδασκαλίας του γλωσσικού μαθήματος 13 δασκάλων του νομού Καστοριάς  για 78 διδακτικές ώρες σε διάρκεια περίπου ίση με ένα σχολικό τρίμηνο.

Συζητείται το ζήτημα των πρακτικών ασκήσεων στα παιδαγωγικά τμήματα και ειδικότερα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με βάση την εμπειρία μας, τις ιδεολογικές μας θέσεις, τη σύγχρονη βιβλιογραφία και με τη συνολική άποψή μας για τη λειτουργία των Α.Ε.Ι.

Δύο θέσεις και τρεις αντιθέσεις

Οι παροιμίες «είναι τα σοφά κληρονομήματα των αιώνων, που με φραστική συντήρηση παραδίδονται από τη μια γενιά στην άλλη διδάσκοντας την εμπειρία τους και δίνοντας έτοιμους τύπους αλληγορίας και παρομοίωσης, που χρειάζονται για να στηρίζουν ή να τεκμηριώνουν το λαϊκό λόγο». Οι παροιμίες αποτελούν αρχαιότατο πολιτιστικό κεφάλαιο με συνεχώς αυξανόμενο μέγεθος με την πάροδο του χρόνου σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, συνιστούν τη συσσωρευμένη κοινωνική πείρα και ένα από τα πολυτιμότερα παραδοσιακά στοιχεία κάθε λαού. Το υλικό των παροιμιών αντλείται από πολλές και ποικίλες πηγές με κυριότερη τη λαϊκή έμπνευση και τη θυμοσοφία. Η μορφή με την οποία εκφράζεται μια παροιμία παρουσιάζει επίσης μεγάλη ποικιλία: μπορεί να είναι αποφθεγματική, ερωτηματική, διαλογική, απαγορευτική, ή αλληγορική. Η μελέτη των παροιμιών αναδεικνύει την ψυχοσύνθεση του λαού που τις δημιούργησε, τον τρόπο ζωής του, τα ιδανικά του, τις ηθικές και πνευματικές του αξίες, τις ενασχολήσεις της καθημερινής του ζωής, τη δεισιδαίμονα διάθεσή του, τον ειρωνικό και ευτράπελο τόνο του· τελικά, τη ζωή και την ψυχή των περασμένων εποχών και πολιτισμών.